Louise Jamain, urodzona w Paryżu krótko po wybuchu I wojny światowej, wzrastała w rodzinie boleśnie dotkniętej cierpieniem i śmiercią. Ojciec, któremu po odniesieniu ciężkich ran na wojnie musiano amputować nogę i rękę, zmarł 28 sierpnia 1931. Krótko potem, 9 listopada 1932, zmarła jej matka. Także pięciu braci Luise Jamain zmarło w krótkim czasie ( 1931 -1934). W roku 1930 dla zaledwie 15-letniej Louise rozpoczęła się jej długa historia kliniczna, jak to dokumentują cztery operacje przeprowadzone przez dra Oberlina w paryskim Hospital de la Pitié (pierwszy zabieg 10 grudnia 1930, drugi – 26 grudnia 1930, trzeci – 16 marca 1931, czwarty 21 listopada 1931). Były to operacje jelit i przyłączenie przetoki jelita grubego (sztuczny odbyt). Do konsultacji przyłączył się dr Labbé. Ogólny stan chorej bardzo pogarszały gruźlica płuc, jelit i otrzewnej. Lourdes było dla Louise Jamain przedmiotem tęsknoty i ostatnią nadzieją. Podejmowała pielgrzymki do Lourdes w latach 1933, 1934 i 1935. Była bezgranicznie szczęśliwa, kiedy następowała już choćby krótka poprawa. Rok 1936 przyniósł nieoczekiwanie znaczne pogorszenie, tak że w styczniu 1937 bardzo chora Louise Jamain znalazła się w szpitalu Laennec w Paryżu.
