Również Marie Lemarchand, podobnie jak Clémentine Trouvé i Marie Lebranchu, należy do tych uzdrowionych w Lourdes, którzy dzięki Emilowi Zoli weszli do francuskiej literatury. Jego powieść Lourdes ukazuje jednak Marie Lemarchand (w powieści Elise Rouquet) ze znacznymi odstępstwami od prawdy. Marie Lemarchand zaatakował wrzód toczeniowy; ta gruźliczo-liszajowata choroba skóry pokryła policzki, wargi oraz część ust i bardzo oszpeciła jej całą twarz. Opiekujący się nią lekarz, dr Lanéèle z Caen, stwierdził, że choroba jest nieuleczalna. Uleczenie z gruźliczego zapalenia stawu kolanowego. Po tym, jak lekarze zrezygnowali z leczenia, Marie Lemarchand ostatnią nadzieję skierowała do Lourdes. W dniu 20 sierpnia 1892 dotarła po raz pierwszy do miejsca swojej nadziei. 21 sierpnia był dniem, który na nowo ukształtował jej życie. Poszła do basenu obok groty Massabielle i po zanurzeniu się w wodzie została natychmiast i całkowicie uzdrowiona z wrzodów na twarzy i na nodze.
