Zwłaszcza w przeprowadzanych procesach beatyfikacyjnych, Kościół posługiwał się określonymi zasadami i kryteriami rozstrzygającymi o uznaniu jakiegoś zdarzenia za cud i ogłoszeniu tego. Oprócz heroiczności życia duże znaczenie w dyskusjach nad wyniesieniem na ołtarze miały dowody dokonania cudów. Wobec filozofii i teologii oświeceniowej, o których szczególnie ostrym krytycyzmie może świadczyć tytuł jednego z głównych dzieł niemieckiego filozofa Immanuela Kanta (1724-1804): Die Religion in den Grenzen der bloßen Vernunft* (1793), Kościół był zmuszony do wypracowania jasnych i nie dających się podważyć przez naukę kryteriów uznawania cudu. Służą one także do odróżniania cudów prawdziwych od domniemanych. Przy uznaniu cudu obowiązują jeszcze do dzisiaj, tylko bardziej doprecyzowane, te same kryteria, które wyszczególnił w swoim czterotomowym, opublikowanym jeszcze przed objęciem Stolicy Piotrowej, dziele De servorum Dei beatificatione et beatorum canonisatione (Bolonia 1734-1738) w ósmym rozdziale czwartej księgi papież Benedykt XTV (1740-1758)5. Ażeby uznać powrót do zdrowia za cudowne uzdrowienie, musi być spełnionych siedem warunków:
- Choroba, z której zostaje się uzdrowionym, musi być ciężka, tak że wyleczenie z niej jest niemożliwe lub przynajmniej trudne.
- Choroba nie może być już w stadium zaniku, tak że mogłaby się cofnąć samoistnie.
- Nie mogą być aplikowane żadne lekarstwa, a gdy już zostały podane, stwierdzona musi być ich nieskuteczność.
- Uzdrowienie musi być natychmiastowe.
- Uzdrowienie musi być całkowite.
- Przed uzdrowieniem nie może mieć miejsca żaden nagły kryzys na skutek podawania określonego środka; jeśli tak było, nie należy mówić
- o cudownym uzdrowieniu, gdyż można je częściowo lub też całkowicie wytłumaczyć w sposób naturalny.
- Po uzdrowieniu nie może nastąpić nawrót choroby.