Zostały spowodowane obrażeniem odniesionym w I wojnie światowej. Henriette Bressolles zgłosiła się dobrowolnie na wojnę jako sanitariuszka. Chciała pomagać i nieść nadzieję zranionym i umierającym żołnierzom francuskim. Nie przebywała w bezpiecznym miejscu, z dala od frontu i dymu dział. Dokładnie poznała okrucieństwo wojny pozycyjnej nad Mamą i walki o Verdun, a także wojen materiałowych we Flamandii. Chętnie zgłaszała się do akcji w najbardziej wysuniętych okopach, gdzie też – już w ostatnim roku wojny – 16 lipca 1918 została ciężko zraniona w nogę eksplodującym odłamkiem. Z diagnozą: lę- dźwiowo-grzbietowa choroba Potta z pełnym niedowładem poprzecznym, została po wojnie skierowana na rentę jako nieuleczalnie chora. Henriette Bressolles była pierwszą osobą, która została w Lourdes uzdrowiona z choroby wywołanej obrażeniami wojennymi. „Przypadek Henriette Bressolles” jest godny uwagi także z tego powodu, że lekarska ocena jej uzdrowienia 3 lipca 1924 r. w Lourdes przypadła na trudny okres nowej orientacji lekarskiej i teologicznej, a także reorganizacji oficjalnych przewodów (1911-1945). Od jej uzdrowienia (1924) do potwierdzenia cudu przez Kościół (1957) upłynęło najwięcej jak dotąd czasu, mianowicie dokładnie 33 lata.
