Po zakończeniu II wojny światowej, wówczas już 51-letnia Gabrielle Clauzel zgłosiła się do Biura Medycznego w Lourdes, któremu przedłożono też opinie opiekujących się nią lekarzy i zdjęcia rentgenowskie. Pierwsze badanie odbyło się 19 kwietnia 1945, drugie – 12 grudnia 1945. Głęboko wstrząsnęły lekarzami dwa zdjęcia przedstawiające Gabrielle Clauzel przed i po uzdrowieniu. W opisie historii choroby i uzdrowienia przedłożonym przez dra Maurina, chirurga cywilnego szpitala w Oranie, we wniosku końcowym czytamy. Panna Clauzel, która dzień wcześniej [14 kwietnia 1943] znajdowała się w takim stanie, że spodziewano się jej szybkiego końca, mogła następnego dnia [15 sierpnia 1943] sama podnieść się z noszy i o własnych siłach poruszać się po swoim mieszkaniu, przy czym nie odczuwała więcej żadnych bólów i już zaczęła siadać do posiłków wspólnie ze swoją rodziną – tylko za przyczyną ponadnaturalnej interwencji mogła zostać tak szybko i całkowicie wyleczona. Zdziwienie lekarzy z Biura wywołał pewien zagadkowy paradoks: „pozostanie szkód anatomicznych, chociaż miano przed sobą uzdrowienie funkcji”167. lutego 1948 r. uprawniony w tym wypadku biskup orański Bertrand Lacaste powołał przy kościele parafialnym w Palissy komisję do sprawdzenia uzdrowienia Gabrielle Clauzel. W dekrecie z 18 marca 1948 bp Lacaste oznajmił:
Ze względu na wszystkie okoliczności towarzyszące jesteśmy zdania, że to wyzdrowienie jest cudowne i musi być przypisane szczególnej interwencji Boga za wstawiennictwem Naszej Ukochanej Pani z Lourdes.
