Następne kontrole odbyły się 21 i 27 sierpnia 1945, a potem jeszcze jedna 19 sierpnia 1946 r., podczas której zaprotokołowane zostało nagłe i trwałe wyzdrowienie Yvonne Fournier jako „medycznie niewytłumaczalne”. Protokół podpisało 26 obecnych tam medyków. Międzynarodowy Komitet Lekarski dopiero po dosyć długim czasie: w lutym 1959, orzekł „niewytłumaczalny medycznie charakter tego wyzdrowienia”. W końcowej części sprawozdania prof. Thiebauta172 czytamy: Liczne zabiegi na układzie współczulnym wywołały syndrom nerwowo- -wegetatywny. Operacyjne metody leczenia pozostały bez efektów. Wyzdrowienie nie jest następstwem powolnej rekonwalescencji. Wręcz przeciwnie, miało ono miejsce w czasie, gdy pogorszenie osiągnęło apogeum. Samo wyzdrowienie wydarzyło się natychmiastowo. Nie jest ono wynikiem terapii, wręcz przeciwnie – nastąpiło samorzutnie w basenie. Medycznie jest ono całkowicie niewytłumaczalne. Komisja kanoniczna archidiecezji paryskiej po dokładnej analizie licznych dokumentów zaproponowała w dniu 20 października 1959 arcybiskupowi Paryża uznanie ponadnaturalnego charakteru tego wyzdrowienia. W dekrecie z 14 listopada 1959173 kard. Maurice Felńn – jako uprawniony w tym wypadku arcybiskup Paryża – ogłosił wyzdrowienie Yvonne Fournier cudem.