Zabliźnienie rany

Amélie Chagnon urodziła się 17 września 1874 r.56 w Belgii. Choroby, które dotknęły ją w młodości (dolegliwości oczu, egzema, obrzęk gruczołów) stały się zapowiedzią jej ogromnych późniejszych cierpień. W wieku 10 lat straciła matkę. Gdy miała lat 11, zamieszkała w internacie sióstr Serca Jezusowego w Poitiers. Już w wieku 13 lat (w 1887) zapadła na gruźlicze zapalenie kości oraz stawów kostki i kolana lewej nogi, a następnie próchnicę kości. W czasie zimowych pobytów w Poitiers i letnich w Parthenay była leczona przez drów Duponta i Gaillarda. Ponieważ choroba nieubłaganie postępowała, Amélie Chagnon w dniu 28 października 1890 r. znalazła się w szpitalu. Próbowano ją leczyć sposobami w owym czasie znanymi. Lekarz prowadzący, dr Lamardiere, stwierdził ciężki stan chorej i nie dawał jej żadnych szans na wyleczenie. Czy pielgrzymka do Lourdes mogłaby przynieść upragnione uzdrowienie? W 1889 r. Amélie Chagnon wraz ze swoją ciotką udała się na pierwszą pielgrzymkę do Lourdes. Pomimo modlitw i przemywań wodą z Lourdes nie nastąpiło żadne polepszenie. Jednak dziewczyna nie straciła zaufania do Boga i do Maryi, która już tak wielu obdarowała uzdrowieniem. W 1891 r. odbyła drugą podróż do Lourdes. Przybyła tam 21 sierpnia o godz. 9 rano.