Wiadomość o objawieniu się Najświętszej Panny w grocie Massabielle pod Lourdes błyskawicznie rozeszła się po całej okolicy. Ludzie chorzy i oczekujący na uzdrowienie, którzy stanowili większość przybywających do groty, widzieli w objawieniu Maryi Boży znak nadziei. Lekarz z Lourdes, dr Dozous, który leczył również Bernadettę Soubirous, zarejestrował ponad sto uzdrowień w samym roku 1858. Ówczesny biskup Tarbes, Betrand-Sévère Laurence, w którego diecezji znajdowało się miasteczko Lourdes, postanowił w dniu 28 lipca 1858 r. (a więc krótko po ostatnim, osiemnastym objawieniu Matki Bożej 16 lipca 1858) powołać specjalną komisję złożoną z lekarzy i teologów. Sekretarzem tej komisji został kanonik Fourcade. Jej zadaniem było zbadanie, „czy możliwe jest wytłumaczenie owych uzdrowień w sposób naturalny, czy też powinny one być uznane za dzieło sił nadprzyrodzonych. Usilnie zalecamy komisji powołanie możliwie wielu specjalistów z dziedziny medycyny, fizyki, chemii, geologii i podobnych, ażeby rozpatrywali oni trudne problemy z punktu widzenia swoich dziedzin i wyrazili swoje opinie. Komisji nie wolno zaniedbać żadnej okazji do poszerzenia wiedzy i poznania prawdy, bez względu na to, jaką ta prawda miałaby się okazać.
W niecałe cztery lata po rozpoczęciu przez komisję pracy w Liście pasterskim z dnia 18 stycznia 1862 bp Laurence zapewnił swoich wiernych i całą społeczność katolicką, że w wypadku siedmiu sumiennie sprawdzonych uzdrowień ich „przyczyną była woda w Massabielle; ona to uzdrowiła ludzi, którzy stracili już wszelką nadzieję i uznani byli powszechnie za nieuleczalnie chorych. Uzdrowienia te są więc dziełem Boga. To jest ręka Boska.
