Oczekujące cudów rzesze pielgrzymów nie dały się jednak odstraszyć. Ciągle na nowo niszczono drewnianą zaporę, a policja wielokrotnie stawiała ją na powrót. Jak to często się zdarza w wypadku przesadnej i żywiołowej pobożności, Lourdes stało się także miejscem spotkań i centrum działań różnego rodzaju charyzmatyków i wizjonerów. W czerwcu policja zabroniła dostępu do groty ze względu na sytuację, którą uznano za nie wyjaśnioną ani pod względem religijnym, ani pod względem naukowym.Bernadetta, która od 8 kwietnia 1858 celowo wycofała się na dalszy plan, prosiła ludzi, żeby przestali skupiać swoją uwagę na „fałszywych prorokach” i zaakceptowali zarządzone przez policję zamknięcie groty. W lipcu 1858 r. sama udała się po raz ostatni do Massabielle. Nie weszła jednakże do ogrodzonej groty, tylko stała i modliła się naprzeciwko niej na łąkach Ribere (na przeciwległym brzegu Gave)35. 8 października cesarz Francji Napoleon III (1852-1870) osobiście zarządził usunięcie ogrodzenia przed grotą. Na bezpośrednio następujące po tych wydarzeniach dni przypada uzdrowienie wdowy Madelaine Rizan, które dokonało się w Nay, gdzie się urodziła. Od ponad dwudziestu lat cierpiała ona wskutek następstw cholery, którą przeszła w roku 1834. Jej stan (paraliż kończyn dolnych) był do tego stopnia groźny, że 12 sierpnia 1858 przyjęła Sakrament Chorych. W dniu 17 października 1858 po przemyciu wodą z Lourdes została nagle uzdrowiona z trwającego od 24 lat nieuleczalnego paraliżu; nigdy nie nastąpił nawrót choroby. Madelaine Rizan zmarła w roku 1869. Cudowne uleczenie Madelaine Rizan potwierdził w Liście pasterskim z 18 stycznia 1862 bp Laurence.
