W niedzielę 2 września 1889 s. Julienne w towarzystwie trzech pomocnic została zawieziona karetką do basenu w Massabielle. Kiedy woda w basenie dotknęła jej ciała, zdawało się, że wybiła ostatnia godzina s. Julienne. Ale nagle jej oczy zaczęły się otwierać. Twarz lekko zmieniła kolor. Podniosła się, bez niczyjej pomocy stanęła i chciała iść do groty. Ona sama tak zrelacjonowała swoje uzdrowienie:
W momencie, w którym zostałam uzdrowiona, nie czułam nic, ale w ciągu dnia odczuwałam silne bóle i skurcze w płucach. Moje stopy, które już odwykły od chodzenia, były przez parę dni trochę spuchnięte; to był jedyny i ostatni ślad mojej choroby. Telegram komunikujący nagłe wyzdrowienie s. Julienne doszedł do sióstr urszulanek w Brive tego samego dnia, 2 września w południe. Po szczegółowych obradach komisja lekarska uznała, że nagłego i trwałego wyzdrowienia s. Julienne Bruyere nie da się wytłumaczyć z medycznego punktu widzenia. W dniu 7 marca 1912 r. po zakończeniu kościelnego procesu sprawdzającego (rzeczoznawcą medycznym był dr Van der Elst)53 władny w tym wypadku biskup diecezji Tulle, Negre, potwierdził wyzdrowienie s. Julienne i uznał je za cud.
