Niejednokrotnie bowiem dochodziło do ostrych ataków na przewodniczących Biura Medycznego, gdy rzeczowo, posługując się naukowymi argumentami dekonspirowali oni – niestety często również z pychy czy chęci zysku fałszywe cuda lub też gdy „uzdrowieni” zostawali rozpoznani jako oszuści podstawieni przez antyreligijne organizacje francuskie. Niemało lekarzy musiało także bronić swojej wiarygodności, swojego uwielbienia dla Matki Jezusa i wierności Kościołowi przed skrajnymi kręgami katolickimi z tego tylko powodu, że potwierdzili oni zbyt mało cudów. Bp Theas zalecił członkom Biura Medycznego w Lourdes przy okazji zebrania generalnego w 1949 r. szczególną surowość w stosunku do uzdrowień, gdy do zebranych lekarzy zawołał: „Państwa jedynym zadaniem jest stwierdzanie prawdy. Nie potrzebują być państwo srodzy i niecierpliwi, musicie być jedynie dokładni i dostarczyć Kościołowi niepodważalnych obserwowali medycznych, żeby o i ile będzie to potrzebne – umożliwić mu zawyrokowanie, czy mamy do czynienia z cudem. W swoich ocenach nigdy nie będą państwo mogli być wystarczająco surowi W ten sposób bp Theas dokładnie wyznaczył granicę między kompetencjami lekarskimi i kościelną decyzją potwierdzenia cudu.
