Francis Pascal urodził się 3 października 1934 w Sault (Vaucluse). Wraz ze swoimi rodzicami, rolnikami uprawiającymi winorośl, zamieszkiwał w Beaucaire (pod Awinionem). Zdrowy i wesoły dzieciak był radością i szczęściem rodziców. Do grudnia 1937 mały Francis był zdrowy. Około 15 grudnia zaczęła się tragedia. Francis zachorował na zapalenie opon mózgowych, któremu towarzyszyły duże skoki temperatury: między 38 a 40°. Diagnoza stawała się coraz bardziej oczywista: limfocytowe jałowe zapalenie mózgu. W marcu 1938 pojawiły się ciągle postępujące zaburzenia wzroku (zanik nerwu wzrokowego) i paraliż wszystkich czterech kończyn. Nakłucie lędźwiowe i analiza płynu mózgowo-rdzeniowego potwierdziły rozprzestrzeniającą się chorobę. W czerwcu 1938 do paraliżu kończyn dołączyła już całkowita ślepota. Prowadzący go lekarz z Beaucaire, dr Dardé, nie miał nadziei na wyzdrowienie małego chłopca, którego – jak uważał – od cierpienia może uwolnić tylko łaskawa śmierć. Dr Dardé, mieszkający podobnie jak rodzina Pascalów w Beaucaire, poprosił w tym szczególnie trudnym okresie dra Polge’a, okulistę z Arles, o współpracę. W maju 1938 dr Polge sformułował pisemnie swoją opinię o chorym.
